Calkiem (nie)zwyczajna noc

-  No, więc zacznijmy od tego, że lato to chyba najpiękniejszy okres w roku. To gorące słońce i w ogóle to wszystko… no po prostu...Kocham to. Tego nie da się opisać słowami.

- Taaa... a przyjemność z  orgazmu potrafi opisać słowami - mruknęła Avril. Georgia zakrztusiła się wódką. 

Siedziały w starej gospodzie Smocza łuska, jedynym takim miejscu w niewielkim, (ale największym) miasteczku Łowców smoków, tuż za wzgórzami Smoczej doliny. Stara gospoda aczkolwiek z długa tradycją i przepiękną historią.

- Ha, ha, ha.. przepiękna historia, sami pijacy krztuszący się wódką - jakiś młodzieniec zamówił dwa kufle piwa i puścił Georgii oko.

- Dupek - westchnęła i dopijając ostatni kieliszek mocnego trunku ruszyła w stronę stolika, z którego dwie dziewczyny wygoniły przed chwilą kilku gości. – Jakieś wieści?

- Jeżeli wieść o nowym dowódcy 2 dywizji łowców cię interesuje, to tak – odparła Amber.

Georgia klapnęła na krzesło, a Avril obok niej. Dalia posłała dziwne spojrzenie w stronę hinduski.

- Tak, teraz Georgia zapyta, czy jest przystojny – dodała Amber.

- Bez takich. Nie gustuje w łowcach. Wszyscy, którzy do nich należą są ohydni – Georgia udała, że rzyga, nagle pstryknęła palcami na gospodarza. – Wódkę i…

- 3 kieliszki – dokończyła Dalia.

- Od kiedy ty pijesz?!

- Od kiedy to jesteś taka przejęta moim losem?

- Dalia. Kiedy ty się wreszcie nauczysz, że Georgia nie przejmuje się niczyim losem, oprócz swojego – wtrąciła się hinduska.

- Przez przesady. Ciebie to bym uratowała – ruda odsłoniła swoje zaostrzone zęby w wrednym uśmiechu.

- No w sumie, kiedyś może tak – hinduska zjadła orzecha znalezionego po drodze do gospody. Po chwili dodała do Dali. – Ale teraz Georgia jest wiele bardziej wredniejsza niż kiedyś. Avril też.

- Musiała to drugie zdanie oddać – mruknęła iribisica.

-No oczywiście, przecież to równie wredna Amber.

- Proszę, coś jeszcze podać?

- Macie może steki orzechowe? – Amber posłała zniewalający uśmiech do kelnera.

- Niestety nie, panienko.

Amber zrobiła minę wściekłego byka

-Więc spadaj.

- Czy on do ciebie powiedział panienko? –Dalia rozstawiła kieliszki.

- Ych, czy to było, aż tak słychać?

 -Ale teraz, co? Twoje jęki, czy uprzejmość kelnera? – Georgia nalała wszystkim trunku.

- Ty zawsze musisz dodać cos ze swojego wredniarstwa, prawda? Zawsze!

- My name is Georgia. Wredna Georgia.

Wszystkie wybuchły śmiechem.

-No to za Smo... Ekhem … za naszych przyjaciół - poprawiła się hinduska wznosząc kieliszek.

-Za przyjaźń – dodała Dalia.

- Za naszych przyjaciół, przyjaźń i wszystkich, którzy tak szczerze pragną mej śmierci.

Amber i Dalia zmarszczyły brwi.

- Aha, czyli m.in. za mnie. Niech ci będzie.

Rozległ się brzęk kieliszków i wszystkie trzy jednym łykiem wypiły jego zawartość. Georgia nalała drugiego.

- Avril, otwórz swoją najeżoną paszczę.

- Słucham?!

- Otwieraj ta gębę – warknęła poirytowana Georgia. Irbisica zmrużyła niebezpiecznie oczy i lekko rozchyliła szczeki. Dziewczyna podniosła jej głowę i wlała zawartość kieliszka. Amber i Dalia patrzyła na tę scenę z lekkim zdziwieniem, ale i tak miały ochotę wybuchnąć śmiechem.

- To jeszcze jeden toast? – zaproponowała Dalia.

- Nie, ty już nie pijesz, bo nas Tavi zamorduje, jak przyjdziesz do… domu nawalona.

- Georgia, w twoim przypadku używałabym bardziej realistycznych pojęć typu: do naszej cholernie rąbniętej grupy dziwnych ludzików i nie tylko – podsunęła Amber.

- Za długie. Jakieś inne propozycje?

- Może do starych?

- Co? – Avril zrobiła dziwną minę.

- Lepiej, żeby Nivis tego nie usłyszała.

- Tak. Nivis, ty moja star… . Dobra, ja już nic nie mówię – hinduska uśmiechnęła się słodko.

Znowu parsknęły śmiechem.

- Amber, ma rację. Co, jak, co, ale drugi raz jakoś nie chce mi się narażać Tavi – Georgia nalała sobie wódki.

- Nie zdziwiłabym się, gdyby to Georgia przyszła do d o m u nawalona – Dalia zachichotała i poprawiła swój płaszcz i kaptur, aby lepiej zakryły jej tęczową tunikę i kolorowe włosy.

 - Musiałaś się tak ubrać?

- Kocham tęcze. Ona jest taka słodka – Dalia zrobiła maślane oczy.

- Jak na jedenastolatkę jesteś całkiem dojrzała – Georgia zaczęła juz pić z gwinta.

- Jestem zrodzona z tęczy, a my inaczej się rozwijamy.

- No jasne, tęczowe ludki, tęczowe stworki – Amber bawiła się orzechem.

- Hmmm, tęczowa papryka.

- Nie, tylko nie PAPRYKA! Nienawidzę papryki! – Amber od razu odsunęła się krzesłem od Georgii.

- Ale ja tylko o niej mówię. Nie mam zamiaru nią w ciebie rzucać. Zresztą, nawet przy sobie jej nie mam.

- Ja tam wole być ostrożna. Nigdy nie wiadomo, co ci odbije.

- Zapewne wódka – Dalia nagle dostała napadu śmiechu.

- Georgia, lepiej stąd idźmy, bo naszemu Tęczowemu Serkowi wódka uderzyła do głowy – Amber zaczęła kołysać się na krześle.

- Czy, aby na pewno Dalii? – Avril posłała dziwne spojrzenie w stronę hinduski. Georgia machnęła tylko ręką i nalała następną kolejkę.

W tej samej chwili w knajpie zrobiło się małe zamieszanie. Dziewczyny nie zwróciłyby na nie większej uwagi no, bo przecież były w karczmie i to wieczorem – bijatyk wtedy było mnóstwo (tak samo jak testosteronu i wódki) jednak do uszu Amber doszedł głos nowo upieczonego dowódcy. Dziewczyna wielkim zainteresowaniem zaczęła mu się przyglądać i opowiadać swoim towarzyszkom, jaki to on jest… dziwny.

-Co masz zna myśli mówiąc dziwny? – zapytała Avril.

-No wam się powinien podobać. Jest tak samo zboczony jak wy! – uradowała się Hinduska patrząc jak mężczyzna bawi się piersiami kelnerki, która sprzątała przy kontuarze. Dalia widząc dziwną minę Georgii szepnęła do Amber:

- Georgii chyba się nie podoba.

- Oczywiście, ze mi się nie podoba. Nie lubię facetów od tak obmacujących dziewczyny. Facet musi być wychowany. Ja rozumiem, że mi czasem odwala, ale… hyyyyyyy – czerwono włosa nagle wciągnęła powietrze i szybko odwróciła głowę w druga stronę.

- Ej, a co z tob… - Amber widząc wyłaniającego się wśród tłumu byczego mężczyznę z lśniącą zbroją szybko poszła za przykładem przyjaciółki. - Nie odwracaj się – syknęła do jedenastolatki, która zmarszczyła brwi, ale usłuchała dziewczyny.

- Co się dzieje?

- Pan Alir Kuznets postanowił świętować wraz z nowym dowódcą i resztą debilnych łowców – mruknęła niezadowolona Avril. Wyszeptała kilka słów i wskoczyła na kolana Georgii, jako mała, czarno- biała kotka.

- Może ja też zafunduje sobie taki kamuflaż – Dalia uśmiechnęła się tajemniczo.

- Na nic by ci się to zdało. Ten kolo od razu zaczaiłby, ze coś jest nie tak.

- Jest troszku czarodziejem, a wokół siebie ma zgraje o wiele lepszych od siebie – dokończyła Georgia.

-NIE MÓWICE MI, ŻE ON TU IDZIE!! – Amber wydała odgłos podobny do rzygającego człowieka.

-Kto znowu? Alir?! – Georgia została z uniesioną brwią, gdy nowy dowódca podszedł do ich stolika i wziąwszy krzesło, dosiadł się.

- Co tak piękne panie robią tutaj same? Nie nudzi wam się, coo? – zagadnął uśmiechnięty od ucha do ucha mężczyzna.

- Bynajmniej, nasze towarzystwo jest nam wystarczające – warknęła Dalia z nutką władczości w głosie. Georgia i Amber wymieniły spojrzenia. Zdawały sobie sprawę, ze alkohol dał im trochę więcej pewności siebie, co przy tej sytuacji mogło być zgubne. Młody mężczyzna zachichotał i zawołał swoich kamratów do stolika dziewczyn. Ku ich nieszczęściu podszedł tam także Alir Kuznets.

- Panowie, te piękne damy są bardzo samotne, może je trochę rozweselimy?

Mężczyźni wybuchli śmiechem. Georgia tylko bawiła się swoim kieliszkiem i starała się powściągnąć nerwy.

- Ooo ruda, lubię rude, jak ci na imię dzieweczko? – spocona łapa jakiegoś opitego łowcy spadła na ramię Georgii. Dziewczyna zrzuciła dłoń mężczyzny i odsunęła się nieznacznie od niego. Amber zmarszczyła brwi widząc zataczającego się mężczyznę. W tej chwili miała wielką ochotę zwrócić zjedzoną sarnę.

- Nie bądź taka skromniutka moja mała, ja tylko chce zażyć trochę przyjemności – łowca objął Georgie ramieniem, chcąc dać jej buziaka w policzek. Wśród śmiechów i pijackiego bełkotu łowców nikt nie zauważył, jak dziewczyna wyciąga nóż i przykłada do brzucha swojemu dręczycielowi.

- Jeszcze jeden ruch, a pożałujesz, że się w ogóle urodziłeś – syknęła. Mężczyzna odsunął się chwiejnie i wzniósł ręce do góry.

-Ale ja nic nie robię!  - wybełkotał i mało brakowało, a przewróciłby się na swojego kompana.

Georgia spoglądała na niego z obrzydzeniem. Szybko schowała nóź do pochwy, chodź nie wątpiła, że niektórzy zauważyli zaistniałą sytuację. Gdy spojrzała na swoje przyjaciółki zdała sobie sprawę, ze nie tylko do niej pijani łowcy się przystawiają. Amber gapiła się na Georgie, a w ręku trzymała jabłko, którym miała ochotę rzucić w jeden z krzywych pysków znienawidzonych kolesi. Dalia zaś siedziała opatulona swym płaszczem, a z oby dwóch stron obejmowali ją kolejni łowcy. Ostatnią osoba, która SIEDZIAŁA przy stoliku był nowy dowódca. Wystarczyło jedno spojrzenie w jego stronę, aby móc żałować tego do końca życia. Młody mężczyzna już znalazł się przy rudej dziewczynie i mówił jej sprośne słówka.

- Lubię takie jak ty. Ostre i niebezpieczne jak… nóż! Może się zabawimy. Jestem całkiem niezły w łóżku! – wołał na cały głos. – Pokaż, co tutaj masz. Odsłoń swoje tajemnice! Panowie…!

Georgia spojrzała na siedzącą na kolanach Avril, która posłała dziwne spojrzenie w stronę dowódcy.  Dziewczyna wzięła do ręki butelkę wódki, która okazała się – PUSTA! Już nie wiedziała, czy ona to wypiła, czy może jakimś magicznym cudem butelka opróżniła się sama. Jakby z oddali słyszała śmiech i ryk łowców, którzy powoli dopierali się do niej i jej towarzyszek.

- CISZA! – dziewczyny podskoczyły, gdy wielki, pijacki ryk rozległ się nad ich stolikiem. Tym razem był to stary i żonaty Igen Duri – Ta, która najbardziej nas podnieci swoim erotycznym tańcem, pójdzie do łóżka z naszym nowiutkim dowódcą!

Łowca położył rękę na ramieniu nowego dowódca, a wszyscy wybuchli śmiechem, po czym zaczęli wiwatować i zachęcać dziewczyny, aby się rozebrały. Amber z niedowierzenia zgniotła swoje zielone jabłko, którym tak bardzo pragnęła rzucić w któregoś z kolesi.

- Żadna nie chce?! No weźcie, panowie trzeba je jakoś zachęcić! – ryczał Igen. 

– Jak ci na imię dzieweczko? – Inny łowca zapytał Dalię. Podpita młoda dziewczyna otwarła szeroko oczy.

- A… Alina – wyjąkała Dalia. Georgia i Amber wymieniły spojrzenia i o mało nie parsknęły śmiechem.

- CISZA! Alino, może ty, jako pierwsza zatańczysz? ALINA MA ZATAŃCZYĆ?!

- TAAK! – głośny ryk mężczyzn praktycznie ogłuszył muzykę grajków, którzy sobie grali w kącie.

Igen i dwóch innych Łowców wzięło Dalię, próbując ją postawić na stoliku. Nowy dowódca postanowił tez się do nich dołączyć i zaczął macać dziewczynę, ta zaś czując jego natarczywe dłonie zaczęła się szarpać. Amber i Georgia w jednej chwili zostały odciągnięte od stolika. Zrobiło się nie małe zamieszanie. Georgia walnęła z pieści jednego z Łowców, który od razu ją puścił. Amber ni stąd ni zowąd wrzuciła w jednego ze swoich oprawców gruszką.

- Skąd ona bierze te owoce?! – rozległ się głos Avril w głowie Georgii.

- Taka amberowska magia – mruknęła Georgia.

Ruda przecisnęła się między łowców w stronę stolika. Płaszcz Dalii pofrunął w stronę mężczyzn. Sama dziewczyna stała na stoliku z rozczochranymi włosami koloru tęczy, a na jej sukience, również błyszczały kolorowe wzory. Młody dowódca zaczął podwijać sukienkę Dalii, kiedy ta niespodziewanie walnęła go butem w nos. Mężczyzna z grymasem bólu i przekleństwami na ustach przewrócił się na podłogę. Georgia zamaszystym krokiem znalazła się tuż przy nim i złapawszy go za kołnierz postawiła na nogi,

- Jeszcze raz ją tkniesz, a wykastruje Cię, a twoje genitalia wyrzucę na pożarcie… smokom. – warknęła Georgia.

- Lepiej jej posłuchaj. W takich sprawach ona nie żartuje – mruknęła niezadowolona Amber.

Mężczyzna spoglądał to na Georgie i Amber. Ze złamanego nosa grubymi strumieniami ciekła mu krew brudząc mu zielono-brązową tunikę łowców.

- Puszczaj mnie, dziwko! – krzyknął i odsunął się od Georgii. Ta na pożegnanie jeszcze przywaliła mu z liścia.

- I w przeciwieństwie do waszych kobiet, ja nie jestem dziwką – odparła. Odwróciła się w stronę Dalii, która ze swoim płaszczem stała bezpiecznie obok Amber. Jej oczy ciskały piorunami w stronę mężczyzn. W całej karczmie panowała głęboka cisza. Muzyka przestała grać. Wszystkie ocz były skierowane w stronę dziewczyn i łowców. Jedni spoglądali na Georgię, inni na tęczową Dalie, jeszcze inni na ponurą Amber. Wielu wstało od swoich stolików by móc lepiej zobaczyć zaistniałą sytuację.

- Już nie jest wam tak wesoło?! – zapytała szyderczym tonem Avril. Wskoczyła na stolik, przy którym kilka chwil temu spokojnie siedziała i rozmawiała ze swoimi przyjaciółkami. Dla lepszego wrażenia na powrót stała się irbisicą z czerwoną grzywą. Amber wyciągnąwszy kolejną gruszkę rozejrzała się dookoła i przyjrzała się uważnie zgromadzonej zgrai Łowców.

- Zapewne nie doświadczyli jeszcze magicznej mocy gruszki – odpowiedziała słodko-mrocznym głosem.

Georgia spojrzała na nią dzikim wzrokiem. Chwyciła ją na płaszcz i pociągnęła ją ku wyjściu. Dalia i Avril pobiegły za nimi, chcąc jak najszybciej się wydostać z karczmy. Tłum się rozstępował, lecz przed drzwiami stanęła im jedna osoba, której się najbardziej obawiały. W tej chwili Georgia nie miała już jakiekolwiek chęci ani sił na utarczki z kimkolwiek.

- Panie Kuznets, właśnie próbujemy wyjść, czy mamy rozwalić tę cholerną karczmę, żebyście w końcu nas puścili?! – warknęła.

-Ale, czemu od razu rozwalać karczmę… - potężny błysk i siła zatrzęsły fundamentami drewnianego budynku. Drzwi wyleciały w powietrze, a z ościeżyn leciał czarno –zielony dym. Alir Kuznets leżał na wielu odłamkach drewna, próbując dojść do siebie po uderzeniu czaru.

- Też nie trawie tego kolesia – mruknęła Amber i jako pierwsza opuściła Smoczą Łuskę. Hinduska nie zważając na krzyki wybiegających Łowców zamieniła się w smoczych i odleciała w noc.

- AMBER, CZEKAJ! – zdało się słyszeć wołanie Dalii.

Georgia, Tęczowy Serek oraz Avril pobiegły, co sił w nogach w stronę lasu. Łowcy smoków byli zbyt pijani, aby pojąc, że to one zamieniały się w smoki. Biegali w te i we w te niczym muchy nad zwłokami. Dziewczyny pospiesznie oddaliły się od wioski zostawiając za sobą jej ledwo widoczne z przestworzy światła ognisk i lamp.

Czarno-purpurowa smoczyca wraz z irbisim gryfem i młodym tęczowym smokiem zrównały się z czerwoną smoczycą. Leciały w stronę wysokich szczytów Smoczej Doliny, które w wielkim spokoju tonęły w księżycowej poświacie. Minęły poszarpane szczyty powodując wzbicie się delikatnego, białego puchu w powietrze. Szybując skierowały się w dół. Przeleciały nad górskimi łąkami i lasami, aby wylądować na brzegu największego jeziora. Stając na ziemi przetransformowały się w postać ludzką.

-Ecie pecie - mruknęła Georgia spoglądając na spokojna tafle jeziora.

-Szyszką w lecie– dodała Avril.

-Konstantynopolitańczykowianeczka – rzekła Amber.

- Uciekła z pod stryczka– odparła Dalia.

-Hy?! Chciałaś uśmiercić Konstantynopolitańczykowianeczkę?! – Amber zrobiła smutną minkę.

- Nie martw się – Georgia przytuliła się do hinduski. – Przecież wiesz, że Dalia nie jest tak miła i gorąca jak ja. – zamruczała.

- COO?! A fee! – Amber odepchnęła rudowłosą przyjaciółkę i uciekła w stronę Dalii. Georgia wybuchła śmiechem. – Ty mnie coraz bardziej przerażasz!

- Amber, a skąd wiesz, ze ja tez nie jestem taka dzika jak Georgia? – zapytała Dalia.

- No, bo... masz jedenaście lat i jesteś tęczowym ludkiem. A tęczowe ludki nie są zboczone. Dalia! Powiedz, że tęczowe ludki nie są zboczone! – w głosie Amber zdało się słyszeć nutkę paniki.

- Możliwe – rzekła Dalia. Amber odetchnęła z ulgą.

-Ale ona powiedziała możliwe, a nie my tęczowe ludki nie jesteśmy zboczone – mądrze zauważyła Avril.

- My tęczowe ludki nie jesteśmy zboczone, o czym my w ogóle rozmawiamy?! – Georgia uniosła prawą brew.

- A ty Georgia powinnaś się cieszyć, przecież lubisz tego typu tematy- rzekła słodko Amber.

-Możliwe, ale nota bene jedynym tęczowym ludkiem wśród nas jest Dalia, a ona ma jedenaście lat.

- No właśnie wiem, dlatego się jej pytam czy nie jest czasem zboczona. Przed wami to jakoś jeszcze ucieknę, ale Dalii już bym nie przeżyła.

- Tsaa, już to widzę. Ty przed nami uciekasz? Przecież ty też masz zboczone myśli Amber. A kto mówił Georgii żeby w końcu poszła do wyra Luck’a? – wtrąciła się Avril. Amber zamurowało.

- Ale Luck to Luck, on jest inny.

- To urodzony zboczeniec, tak? – zapytała Dalia.

- Yyy noo..

- Mnie się nie pytaj, ja go znam tylko z opowieści Amber. Co ona z nim robiła, nie chce się przyznać – wyparowała Georgia.

- Czy ty próbujesz wrobić w kolejny romans? – Amber spojrzała niebezpiecznie na Georgię.

- Kolejny, no Amber szalejesz. – zachichotała Dalia i zaczęła cicho nucić.

- I ty tez przeciwko mnie! Bo pójdę poskarżyć się...

- Wiewiórkom, wiemy – mruknęła Avril kładąc się nad brzegiem jeziora.

- Nie! Bo flamingom, ha! – Amber rozłożyła swój płaszcz na ziemi i usiadła na nim. Georgia i Dalia uczyniły to samo. Po dłuższej chwili ciszy dziewczyny spojrzały w swoją stronę i wybuchły śmiechem.

- Bogowie co myśmy narobiły w tej karczmie – westchnęła Avril.

- Znając Nivis bardzo się zdenerwuje. Wiecie jak to ona – odparła Amber.

- Od kiedy biorę na poważnie Nivis? – Georgia objęła rękami kolana.

- Od czasów Indii?

- Ten twój kraj jest dziki Amber. Ciekawe czy gdybyśmy były w innym miejscu też byśmy się pokłóciły.

- Wielu twierdzi, że nas los już jest przesądzony – stwierdziła Dalia.

- Ja w to nie wierze, no chyba, że jakiś bóg specjalnie zrobił tak swoim poddanym.  – prychnęła rudowłosa.

- Ja myślę, że… w sumie nie wiem, co ja myślę. Nigdy się nad takimi rzeczami nie zastanawiałam, chyba – Amber wyciągnęła kolejnego orzecha.

- Skąd ty bierzesz te cholerne owoce?!-  warknęła Avril.

- Taka amberowska magia!

- No mówiłam ci noo! – Georgia szturchnęła kotkę. Irbisica przekręciła oczami i znowu zaczęła spoglądać w dal.

- Myślicie, że łowcy tu przyjdą po tym naszym incydencie? – zapytała zaniepokojona Dalia.

- Łowcy nie potrzebują specjalnego zaproszenia, aby tu przyjść – stwierdziła Georgia

- Oni przyłażą sami tu jak komary do krwi.

Amber uśmiechnęła się szeroko do przyjaciółek.

- A nie jak pasterze do Betlejem? – zawołała Avril.

- Amber chyba przypomniał się pewien młody mężczyzna o rudych włosach i zielonych oczach. A jego imię brzmiało T-h-o-…aaał

Georgia oberwała amberowskim jabłkiem.

- Dobrze ci tak!

- Amber i tak wiemy, o kogo chodzi. Byłam tu jeszcze nim stado upadło. Zresztą Georgia trochę wypaplała, kiedy ty zdrowiałaś – powiedziała Dalia.

- No wiesz ty, co, menda z ciebie. Teraz będziesz wszystkim rozpowiadać jakieś kolejne nieprawdziwe rzeczy o mnie i jakimś kolesiu? – Amber już szykowała się do rzucenia kolejnym jabłkiem. Georgia widząc to z szerokim uśmiechem na twarzy wzniosła ręce do góry w geście poddania.

- Dobra, niech ci będzie. Nic już nie będę mówić na ten temat. Ale i tak tylko Dalia wie, o kogo chodzi.

- A i wkrótce Nivis też – dodała Avril.

- Dobra kończmy te nudne wywody o życiu. Chce coś zrobić…

- Idź do Luck’a – wtrąciła się w połowie zdania Amber.

- Czy ten Luck był w ogóle przystojny?  - zapytała Dalia.

- Nie wiem, zapewnie nie, skoro Amber próbuje mnie z nim zeswatać. Wracając do nudzenia się. Zróbmy coś… dziwnego!

- Już się boję – Amber wstała i chwyciwszy płaszcz nieznacznie się oddaliła.

- Może stwórzmy jakiś wulkan! – zaproponowała uradowana Dalia.

- W środku Smoczej? Nie będzie trochę za gorąco? Może jakieś inne propozycje – stwierdziła Avril również wstając.

- No to może… pójdźmy odwiedzić Luck’a!

- Żeby zeswatać go z Amber? Bardzo chętnie! – Georgia założyła płaszcz i ruszyła w stronę hinduski.

- O nie, nie, nie. Nic mi nie zrobicie! Ludu pomocy! – zawołała Amber. Widząc zbliżające się dziewczyny, które chciały ją złapać, zaczęła uciekać.

 Przez całą noc Georgia, Amber, Dalia i Avril goniły się nad brzegiem jeziora. Śmiały się, rozmawiały, wspominały chorą sytuację w karczmie, aż nastał świt. Wtedy zmęczone zamieniwszy się w smoki, a Avril gryfa ruszyły w stronę swoich jaskiń, aby odpocząć i porozmyślać nad minioną, całkiem ciekawą nocą.

Koniec